Spirometrie is de toepassing van het geforceerde expiratoire volume in één seconde (FEV1) en de piekstroom om ademhalingsziekten te diagnosticeren. Het wordt gebruikt als een screeningsinstrument om patiënten met een hoog risico op het ontwikkelen van een longziekte te identificeren. Als de FEV1 van een persoon lager is dan de voorspelde waarde, wordt deze gemarkeerd voor verder onderzoek door een longarts. Het gebruik van spirometrie als onderdeel van de routine klinische praktijk kan ook onnodige tests verminderen, de last voor de behandelaars minimaliseren en de naleving van de voorgeschreven behandeling door de patiënten verhogen. Onderzoek heeft aangetoond dat spirometrie kan worden gebruikt om nauwkeurig obstructieve luchtwegaandoeningen (AAD), restrictieve luchtwegaandoeningen en primaire longaandoeningen zoals cystische fibrose (CF) op te sporen. Spirometrie is een belangrijk onderzoek om de mate van longfunctiestoornis vast te stellen. Wegens de beperkingen van spirometrische tests moet echter niet elke patiënt met een vermoeden van luchtwegaandoeningen met behulp van spirometrie worden onderzocht.

Obstructive Airway Disease

Obstructieve luchtwegaandoeningen zoals aangeboren hartaandoeningen (CHD) en astma zijn aandoeningen die de longfunctie ernstig kunnen belemmeren. Er bestaat een sterk verband tussen deze aandoeningen en een verhoogd risico op longkanker bij rokers, en aangezien deze aandoeningen ook verband houden met roken, kunnen zij ook indicatoren van longkanker zijn.

De aanwezigheid van obstructieve luchtwegaandoeningen kan leiden tot een kleinere FEV1 dan bij iemand zonder deze aandoening. Als de FEV1 van een patiënt aanzienlijk lager is dan de voorspelde waarde, wordt deze aangemerkt voor verder onderzoek door een longarts. De grootte van de FEV1 wordt vaak gemeten met een spirometer.

Gevoeligheid en specificiteit van spirometrie voor de opsporing van obstructieve luchtwegaandoeningen:

Beperkende luchtwegaandoeningen

Beperkte luchtwegaandoening zoals CF is een aandoening die wordt gekenmerkt door het niet volledig openen van de luchtwegen. Mensen met CF hebben steeds kleinere longvolumes die met spirometrie kunnen worden gemeten. Een klein longvolume kan in verband worden gebracht met een verhoogd risico op longziekten, vooral bij mensen met een rookverleden.

De aanwezigheid van een restrictieve luchtwegaandoening kan leiden tot een kleinere FEV1 in vergelijking met een persoon zonder deze aandoening. Als de FEV1 van een patiënt aanzienlijk lager is dan de voorspelde waarde, wordt deze aangemerkt voor verder onderzoek door een longarts. De grootte van de FEV1 wordt vaak gemeten met een spirometer.

Primaire longziekte

De aanwezigheid van longziekte wordt ook aangegeven door een kleinere FEV1. Opgemerkt zij dat de aanwezigheid van longziekte niet noodzakelijkerwijs leidt tot een kleinere FEV1. Dit betekent dat iemand met een longziekte een normale FEV1 kan hebben in vergelijking met een gezonde persoon. Het is belangrijk op te merken dat patiënten met een longziekte andere afwijkingen in de longfunctie kunnen hebben, zoals een verhoogde ademhalingssnelheid, een verhoogd minuutvolume van de ventilatie, meer ademnood of een verhoogde FEV1-reserve als gevolg van een verhoogde elastische terugslag.

Iemand met een longziekte kan een verandering in het longvolume hebben die tot uiting komt in een afname van de FEV1. Sommige aandoeningen die leiden tot een longziekte hebben een vroeg progressieve component. Zo kan astma beginnen als een episodische aandoening, maar na verloop van tijd hardnekkiger worden. Patiënten met dit soort longaandoeningen moeten worden aangemerkt voor follow-up.

Conclusie

Het gebruik van spirometrie bij de screening van longaandoeningen is niet perfect. Het kan worden gebruikt om nauwkeurig obstructieve luchtwegaandoeningen, restrictieve luchtwegaandoeningen en primaire longaandoeningen op te sporen. Sommige aandoeningen leiden niet tot een verandering van het longvolume, zoals obstructieve slaapapneu. Screening met spirometrie kan leiden tot minder onnodige tests en de last voor de behandelaars verminderen.

Het optimale gebruik van spirometrie moet echter ook worden overwogen. Patiënten met obstructieve luchtwegaandoeningen, restrictieve luchtwegaandoeningen en primaire longaandoeningen moeten worden gescreend met spirometrie en waar nodig worden behandeld. Patiënten met een milde longziekte die niet resulteert in een verandering van het longvolume moeten niet worden gescreend met spirometrie.

Spirometrie bij screening op longziekten is niet perfect. Hij kan worden gebruikt om nauwkeurig obstructieve luchtwegaandoeningen, restrictieve luchtwegaandoeningen en primaire longaandoeningen op te sporen. Er zijn aandoeningen die geen verandering van het longvolume tot gevolg hebben, zoals obstructieve slaapapneu.